• صفحه نخست
• شناخت پیتر بهرنس؛ معمار مدرنیست آلمان

شناخت پیتر بهرنس

پیتر بهرنس، یکی از بزرگترین معماران آلمان در دهه اول قرن بیستم، پیشگام طراحی شرکتی و همچنین معماری مدرنیستی (ساختمان هایی با سبک کارکردگرا و مصالح جدید) بود. به خاطر کارخانجات و ساختمان‌های اداری به سبک مدرن او مورد توجه قرار گرفت - معروف‌ترین اثر او کارخانه توربین AEG (1909) است - او توسط اکثر منتقدان هنری به‌عنوان رابطی بین هنر نو - که در آلمان به نام Jugendstil شناخته می‌شود - و طراحی صنعتی قرن بیستم دیده می‌شود. اما شاید بزرگترین سهم او در معماری مدرن در انتخاب دستیارانش نهفته باشد که شامل غول های آینده مانند والتر گروپیوس (1883-1969)، لوکوربوزیه (1887-1965) و میس ون در روهه (1886-1969) می شود. این طراحان بسیار با استعداد که عمیقاً تحت تأثیر بهرنس قرار گرفتند، ایده های او را در سراسر جهان تبلیغ کردند و با توسعه سبک بین المللی و مکتب دوم شیکاگو (1940-1975) تأثیر زیادی (به ویژه) بر معماری آسمان خراش های قرن بیستم آمریکا گذاشتند. علاوه بر کارهای طراحی خود، بهرنس به ایجاد فدراسیون کار آلمان (Deutscher Werkbund) کمک کرد - که به شکلی ضعیف از جنبش هنر و صنایع دستی انگلیسی الگوبرداری شده بود - تا تولید هنرهای کاربردی و صنایع دستی با کیفیت بالا در انواع مختلف را ساده کند.

زندگینامه

بهرنس که در هامبورگ به دنیا آمد و تحصیل کرد، از سال 1886 تا 1889 در دوسلدورف و کارلسروهه (و همچنین در هامبورگ) نقاشی خواند، قبل از ازدواج و نقل مکان به مونیخ در سال 1890، جایی که به عنوان نقاش، تصویرگر و صحافی کتاب شروع به کار کرد. در سال 1899، به همراه معمار جدایی طلب وین، جوزف ماریا اولبریچ (1867-1908) و دیگران، به مستعمره آرمان‌شهری هنرمندان دارمشتات که توسط دوک بزرگ ارنست-لودویگ هسن تأسیس شده بود، پیوست. در اینجا، او خانه خود را طراحی و ساخت (به همراه تقریباً همه چیز در آن)، دستاوردی که او را متقاعد کرد که معماری را آغاز کند. در این فرآیند او از سبک آرت نوو مد روز به سمت یک نوع طراحی سخت گیرانه روی آورد. (همچنین رجوع کنید به: هنر آلمانی: قرن 19.)

در سال 1903، او به عنوان مدیر مدرسه هنر در دوسلدورف منصوب شد و در آنجا از فرصت استفاده کرد و یک سری اصلاحات آموزشی را ارائه کرد و در سال 1907 همراه با جوزف ماریا اولبریچ، هرمان موتسیوس (1861-1927)، تئودور فیشر (1862-1862) 1938)، فردریش نائومان (1860-1919)، کارل اشمیت (1873-1954)، یوزف هافمن (1870-1956)، برونو پل (1874-1968)، ریچارد ریمرشمید (1868-1957)، و دیگران، شرکت های دیگر ، او Werkbund آلمان را تأسیس کرد. اعضای Werkbund که مدیون ایده های رهبر هنر و صنایع دستی ویلیام موریس (1834-1896) بودند، به بهبود طراحی اشیاء روزمره اختصاص داشتند. این دستور کار بسیار کاربردی توجه بسیاری از صنعتگران و همچنین دیگر طراحان و دانشگاهیان تأثیرگذار را به خود جلب کرد. در نتیجه، در همان سال، Behrens به عنوان مشاور هنری AEG (Allgemeine Elektrizitats-Gesellschaft) منصوب شد.

کار Behrens برای AEG

بهرنس در طول مشاوره خود (14-1907)، هویت کامل شرکتی AEG - از جمله طرح‌های لوگوی شرکت، بسته‌بندی، روابط عمومی و مواد تبلیغاتی - را طراحی کرد که او اولین طراح صنعتی جدی در نظر گرفته می‌شود. علاوه بر این، مدت کوتاهی پس از ورود این شرکت به عرصه تولید هواپیما، او کارخانه توربین AEG به سبک کلاسیک را طراحی کرد (به زیر مراجعه کنید)، و این سوال را مطرح کرد که آیا طرح‌های کلاسیک که قبلاً برای معابد و موارد مشابه در نظر گرفته شده بودند، برای ساختمان‌های صنعتی فوق‌کاربردی مناسب هستند یا خیر. . او همچنین چندین دفتر برای شرکت ساخت. در طول دوره 12-1907، او تعدادی معمار جوان را به عنوان شاگرد و کارآموز استخدام کرد، از جمله والتر گروپیوس، لودویگ میس ون در روه، لوکوربوزیه، ژان کرامر و آدولف مایر.

کارخانه توربین AEG

این کارخانه که در سال 1909 در برلین ساخته شد، نمونه‌ای از معماری اوایل قرن بیستم است، زیرا Behrens توانست عملکرد و ظرافت را ترکیب کند و استفاده از مصالح مدرن و تکنیک‌های ساختمانی را با نسبت‌های کلاسیک تطبیق دهد. ساخت آن با افزایش تقاضا برای تولید توربین در مقیاس بزرگ آغاز شد. بهرنس با همکاری مهندس کارل برنارد، فضای کافی برای کل فرآیند مونتاژ، از جمله استفاده از جرثقیل برای بلند کردن و جابجایی قطعات در حین مونتاژ طراحی کرد. طراحی پنجره های او همچنین تضمین می کرد که فضای داخلی کاملاً توسط نور طبیعی روشن شود. طراحی بهرنس همچنین شامل تعدادی ویژگی کلاسیک بود که یادآور ویژگی هایی بود که در معماری یونانی در ساخت معابد استفاده می شد. به عنوان مثال، نمای سازه آهن و شیشه با افزودن دکل های بنایی، ستون های فولادی و تمپان چند ضلعی استحکام بیشتری به ساختمان می بخشد که همگی حس کلاسیکی به ساختمان می دهند. به این ترتیب، بهرنس نشان می دهد که یک ساختمان صنعتی مدرن کاملاً کاربردی همچنان می تواند پیوندی با معماری گذشته داشته باشد. (استفاده از آهن و ستون های بنایی را در طراحی برج ایفل توسط گوستاو ایفل (1832-1923) در سال 1887 مقایسه کنید.)

سایر طرح های صنعتی

بهرنس علاوه بر طراحی برای AEG، سفارت آلمان در سن پترزبورگ پایتخت روسیه را نیز طراحی کرد (12-1911). او همچنین ساختمان اداری فنی (Technische Verwaltungsgebaude) را برای کارخانه رنگرزی Hoechst در فرانکفورت آم ماین (1920-24) طراحی و ساخت. ظاهر قلعه‌مانند این ساختمان، با برج و پل، که به سبک قلعه‌های آجری قرون وسطایی شمال آلمان ساخته شده بود، سؤالاتی مشابه با طرح‌های نوآورانه او برای AEG ایجاد کرد.

در طول دهه 1920، بهرنس چندین تکالیف آموزشی را بر عهده گرفت. در سال 1922 به وین رفت و در آکادمی هنرهای زیبای این شهر به تدریس پرداخت. او همچنین رئیس دپارتمان معماری آکادمی هنر پروس در برلین شد. در اواسط دهه 1930، زمانی که او 68 سال داشت، با هنر نازی‌ها، یعنی خیال‌پردازی‌های آرمان‌شهری معماری هیتلر برای برلین، در ارتباط بود، زمانی که او سفارش ساختمان ستاد جدید AEG را پذیرفت، که قرار بود در محور برنامه‌ریزی‌شده معروف آلبرت اسپیر شمالی-جنوبی ساخته شود. پایتخت آلمان این پروژه هرگز محقق نشد. در فوریه 1940، بهرنس در هتل بریستول در برلین درگذشت.

میراث

بهرن - مانند شاگردانش گروپیوس، لوکوربوزیه و میس ون در روهه - پیشگام معماری مدرنیستی بود: یعنی معماری طراحی شده برای عصر مدرن، عاری از عناصر و تداعی های تاریخی. در واقع، همانطور که در بالا ذکر شد، او تعدادی نقوش تاریخی را در طرح‌های خود حفظ کرد، اما در غیر این صورت، طرح‌های صنعتی به یاد ماندنی او ویژگی‌های مدرنیستی متعددی را در خود جای داده و از مواد جدیدی مانند فولاد و شیشه استفاده کامل کرد. اما دیدگاه مدرنیستی او تنها توسط سبک بین‌المللی شاگردانش، گروپیوس و لوکوربوزیه و معماری آسمان‌خراش شاگردش میس، به درستی اجرا شد.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”